Svanur Kristjánsson, prófessor emeritus í stjórnmálafræði, telur að með ólöglegri skipan í Landsrétt hafi forystumaður í Sjálfstæðisflokknum enn einu sinni verið að verja fullveldi flokksins og ráðast á sjálfstæði dómstóla. Svanur segir nauðsynlegt að segja sögu þess sem hann kallar fullveldi Sjálfstæðisflokksins og rekur hana í pistli á Kjarnanum.
Hann veltir því fyrir sér hvað varð til þess að Sigríður Á. Andersen, fyrrverandi dómsmálaráðherra, hafi ákveðið að fara ekki að lögum heldur beita geðþóttavaldi við skipan dómara í Landsrétt. „Helsta skýringin blasir við: Dómsmálaráðherra fórnaði sjálfstæði dómstóla á altari varnar fyrir fullveldi Sjálfstæðisflokksins. Fjórum meðal hæfustu umsækjenda var vikið til hliðar. Einn þeirra var Ástráður Haraldsson sem bæði Alþýðubandalagið og VG höfðu tilnefnt til trúnaðarstarfa. Eiríkur Jónsson hafði sömuleiðis unnið sér það til óhelgi að vera í framboði fyrir Samfylkinguna. Hin fjögur útvöldu – en síður hæf dómaraefni að mati dómsnefndar – voru hins vegar tengd Sjálfstæðisflokknum og/eða ráðherranum persónulega,“ skrifar Svanur.
Hann segir að þetta hafi byrjað með því að Sjálfstæðisflokkinn hafi reynt að verða ríki í ríkinu: „Árið 1995 sátu í ríkisstjórn Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur undir forystu Davíðs Oddssonar, formanns þess fyrrnefnda. Flokkurinn gerði tilkall til fullveldis innan landamæri íslenska ríkisins, að vera ríki í ríkinu. Sjálfstæðisflokkurinn hafði til dæmis tekið sér vald til skattlagningar á fyrirtækin í landinu. Skattheimtumenn á vegum fjármálaráðs flokksins heimsóttu eigendur fyrirtækja og tilkynntu þeim hversu mikið hvert fyrirtæki skyldi greiða árlega í flokkssjóðinn. Í staðinn nutu fyrirtækin velvildar og fyrirgreiðslu – ekki síst hjá bönkum og opinberum sjóðum. Nú gengu tveir félagar úr fjármálaráði flokksins, Sigurður Gísli Pálmason og Páll Kr. Pálsson, á fund Sigurðar G. Guðjónssonar, stjórnarformanns Íslenska útvarpsfélagsins, og sögðu honum að félagið ætti að borga fimm milljónir á ári til flokksins. Upphæðin væri reiknuð út frá stærð og veltu fyrirtækisins. Sigurður neitaði að borga.“
Svanur segir tap Sjálfstæðisflokksins í borgarstjórnarkosningum árinu áður, 1994, hafa verið ógn við fullveldi flokksins. „Sjálfstæðisflokkurinn gat ekki lengur stundað sín hefðbundnu fyrirgreiðslustjórnmál þar sem flokksforystan í Reykjavík úthlutaði opinberum gögnum og gæðum en hlaut í staðinn stuðning og atkvæði í kosningum. Sjálfstæðisflokkurinn var ekki lengur fullvalda við stjórn Reykjavíkur.“
Svanur rekur þessa forvitnilegu sögu nánar í pistli sínum, sem er að finna hér.
