Vímuefnameðferð þarf að vera langtum fjölþættari og heildstæðari en almennt hefur tíðkast og tengjast allri fjölskyldunni í stað þess að einblína aðeins á sjúklinginn og eftir atvikum maka hans.
Þetta er á meðal helstu niðurstaðna doktorsritgerðar Jónu Margrétar Ólafsdóttur í félagsráðgjöf við Háskóla Íslands og Háskóla Lapplands sem hún varði á dögunum, en hún reifar inntak hennar í fréttaþættinum 21 á Hringbraut í kvöld.
Jóna Margrét varði átta árum í rannsókn sína á áhrifum vímuefnaröskunar á fjölskyldulíf fólks – og segir að tvennt hafi komið henni helst á óvart, hvað aðrir fjölskyldumeðlimir en sjúklingurinn sjálfur séu útsettir fyrir öðrum sjúkdómum á borð við kvíða og þunglyndi og hvað vímuefnaröskun innan einnar og sömu fjölskyldunnar hafi mikil og afdrifarík áhrif á börnin, ekki síst systkini, í þeim tilvikum þegar eitt barnanna á heimilinu á við vímuefnaröskun að stríða.
Þá þrói systkini þess gjarnan með sér djúpstætt hatur og óbeit á þeim sem því finnst vera að bregðast foreldrum sínum ítrekað með líkamsmeiðingum, skemmdum, hnupli og uppnámi heimilislífsins – og þessi andlegi baggi fylgi unga fólkinu inn fullorðinsárin án þess að það vinni nokkru sinni úr tilfinningaóreiðunni.
Krakkar sem upplifi þennan vanda systkina sinna falli einatt í skuggann á heimilinu, foreldrarnir hafi ekki tíma til að sýna þeim athygli – og afleiðingin sé flókið haturssamband við veika systkinið sem sjaldnast sé tekið á fyrr en um seinan.
