Börn sem bjuggu í Vestmannaeyjum þegar eldgosið braust út árið 1973 upplifðu mörg hver sársauka, barsmíðar, einelti og neikvætt viðhorf af hálfu fólks uppi á landi.
Fréttablaðið fjallar ítarlega um þetta í dag og greinir frá því að mikill fjöldi fólks hafi að undanförnu opnað sig um sára lífsreynslu á barnsaldri þegar þúsundir Eyjamanna þurftu að yfirgefa heimili sín í kjölfar eldgossins. Bent er á það að Gísli Ingi Gunnarsson hafi hafið umræðu á Facebook og miðað við viðbrögðin sé ljóst að fjöldi Eyjabarna eigi skelfingar minningar frá þessum tíma.
„Ég bjó í Hveragerði og gat ekki leikið við önnur börn vegna þess að ég var viðlagasjóðspakk og var bara laminn,“ hefur Fréttablaðið eftir Gísla. Hann dregur þó ekki önnur börn til ábyrgðar heldur segir hann að neikvæð viðhorf til Eyjabarna hafi orðið til við eldhúsborð hinna fullorðnu í landi.
Fleiri lýsa svipaðri reynslu og segir Sif Gylfadóttir að hún hafi verið „viðlagasjóðspakk og Vestmannaeyingur og átti enga vini.“ Þá lýsir önnur kona því að hún hafi verið kýld og grjóti kastað í hana og önnur lýsir káfi og kynferðislegri áreitni.
Sigríður Sigurðardóttir segist hafa setið undir eftirfarandi: „Drullaðu þér bara heim! Þið fáið allt frítt, helvítin ykkar! Andskotans þurfalingar!“
Fréttablaðið ræðir við Ragnar Óskarsson, 75 ára sögukennara í Eyjum, sem segist þekkja umræðuna vel. Hann telur þó að mjög margt hafi verið til fyrirmyndar.
„Ég bjó í Reykjavík á þessum tíma og heyrði oft neikvætt tal um Vestmannaeyinga, að þeir væru komnir á spenann og væru á framfæri fólks sem hefði varla efni á að framfleyta sjálfu sér,“ segir Ragnar og bætir við að viðhorf þessa tíma hafi verið þau að venjulegir Íslendingar þyrftu að hafa mikið fyrir því að koma upp þaki yfir höfuðið. Mörgum hafi blöskrað meintur forgangur Eyjafólks í húsnæðismálum.
Ítarlega umfjöllun um þetta má nálgast á vef Fréttablaðsins og í Fréttablaðinu í dag.
