Áslaug Júlíusdóttir leiddist út í vændi þegar námslánin dugðu ekki til að ná endum saman í Bandaríkjunum. Áslaug greinir frá þessu og fleiri lífsreynslum í hlaðvarpsþættinum Það er von.
Áslaug sagði lífið hafa breyst þegar hún var táningur og bróðir hennar byrjaði í neyslu. Það hafi verið erfitt að vera aðstandandi á þeim tíma. „Mér fannst ég þurfa að bjarga honum og bjarga fjölskyldunni en ég vissi í raun ekki neitt,“ segir Áslaug.
Áður en Áslaug var orðin átján ára gömul var hún farin að leita eftir viðurkenningu hjá mönnum í undirheimum. Hún fékk loks nóg þegar hún var átján ára, kasólétt að reyna að bjarga bróður sínum eftir að ráðist var á hann.
„Ég fékk nóg, fannst heimurinn ógeðslegur, var ekki í neyslu en ruglið var samt nóg,“ útskýrir hún. Í kjölfarið reyndi hún að taka eigið líf en komst síðar á betri stað. Áslaug eignaðist son og lauk námi og ákvað síðan að flytja til Bandaríkjanna til að læra félagsráðgjöf.
Hamingjusama hóran ekki til
Þar tók lífið óvæntan snúning. Námslánin hafi ekki dugað til að ná endum saman og var Áslaug því farin að örvænta þegar henni bauðst óvænt vinna. Maður gaf sig á tal við hana í teiti og spurði hvort hún vildi verða fylgdarkona.
„Tveimur vikum seinna byrja ég að vinna sem „escort“ og fer bara út í vændi og því fylgdi mikil neysla,“ segir Áslaug. „Þótt það væru flottir íþróttamenn, á snekkju eða geggjuðu húsi með Ferrari í bílskúrnum og miklir peningar þá er þetta viðbjóður, maður er að taka sálina sina.“
Áslaug segir mýtuna um hamingjusömu hóruna vera fjarri raunveruleikanum. Sjálf var hún með „pimp“ og lífverði sem gerðu hana út. Vinnan varð til þess að hún vildi deyfa hugann og ánetjaðist hún fljótt fíkniefnum.
„Ég var að deita lögreglumann á þessum tíma og ætlunin var að komast út úr þessu. Ég mætti í skólann, sótti strákinn, fór á fótboltaæfingar og svo var ég hóra,“ segir Áslaug.
Sett í fangelsi
Örlagaríkur dagur varð til þess að lífið breyttist. „Ég var tekin af einhverjum og haldið í einhvern tíma, sprautuð, misnotuð og hent svo út á götu. Þar er ég handtekin og sett í fangelsi.“
Enn er erfitt að rifja áfallið upp og kveðst Áslaug seint muna komast yfir þessa reynslu. Áslaug sneri aftur til Íslands þar sem hún upplifði mikla skömm og mótlæti. „Á þessum tímapunkti hefði þurft að taka utan um mig í stað þess að dæma mig.“
Áslaugu líður þó mun betur í dag og segir hún ástæðu þess vera að hún fann trúnna. „Ástæðan fyrir því að ég er að segja sögu mína núna er að ég get séð, eins og Guð gerir, það er hægt að taka ösku og gera að gulli. Ég hef ekki svona mikla þjáningaþörf. Maður sér svo marga sem geta ekki haldið áfram og fyrirgefið sér.“ Henni dreymir um að aðstoða fólk í svipaðri stöðu og hyggst hún gera sitt til að minnka þolandaskömm á Íslandi.
