Þarna áttaði Stein­grímur sig á að hann getur verið ein­mana

„Það er lík­lega fátt verra en ein­mana­leiki,“ segir Stein­grímur Sæ­varr Ólafs­son, fjöl­miðla­ráð­gjafi og al­manna­tengill. Stein­grímur skrifar at­hyglis­verða grein á vef Mann­lífs þar sem hann tjáir sig um ein­mana­leika í því á­standi sem nú ríkir.

Stein­grímur bendir á að í venju­legu ár­ferði sé nógu erfitt að upp­lifa fé­lags­lega ein­angrun, að finnast maður yfir­gefinn, einn, vina­fár eða jafn­vel vina­laus. Á tímum CO­VID sé það enn erfiðara svo ekki sé talað um nú þegar jólin ganga senn í garð.

Hann bendir á að á­stæður ein­mana­leika geti verið margar; skilnaður, and­lát maka eða upp­sögn á vinnu­stað og ein­kennin ekki alltaf á­berandi. „Ein­mana­leiki sést nefni­lega ekki utan á fólki.“

Stein­grímur nefnir sam­fé­lags­miðlana í þessu sam­hengi og bendir á að sýnt hafi verið fram á að þeir geti ýtt undir og ýkt ein­mana­leika hjá mörgum.

„Glans­tjöldin sem blakta svo skært en enginn fær í raun risið undir. Það er auð­veldara að þykjast vera allt annað en einn, að þykjast vera fé­lags­vera við bjarma tölvu­skjásins eða símans, þegar raun­veru­leikinn er allt annar. Því bjartara sem glans­lífið á skjánum oft er, því dimmara er heima við.“

Stein­grímur segist sjálfur þekkja ein­mana fólk sem fáa grunar að sé ein­mana.

„Fólk sem póstar svo oft skemmti­legum hlutum, myndum og upp­á­komum á Face­book og Insta­gram. Það er stundum að fela van­líðan, van­sæld og ein­mana­leika. Sumar færslur eru kall á hjálp. Og ég held að ein­mana­leiki sé al­gengari en við höldum. Ég held nefni­lega að öll séum við stundum ein­mana. Bara mis­mikið.“

Stein­grímur bendir á að sjálfur eigi hann yndis­leg börn, frá­bæra vini og góða fjöl­skyldu en þegar kvölda tekur eða helgarnar renna upp þá hafi hann fundið fyrir ein­hverju sem hann hefur kallað eirðar­leysi.

„Mér fannst það alltaf svo fínt orð yfir það sem var að gerast. „Ég er eitt­hvað eirðar­laus, ég ætla í göngu“, hef ég sagt.“

Hann kveðst aldrei hafa litið á sig sem ein­mana. „En það rann upp fyrir mér um daginn, þar sem ég sat heima, horfði í gaupnir mér og tók svo fram göngu­skó, keyrði út í bláinn og gekk í þrjá tíma til þess eins að þreyta mig svo ég myndi sofna fyrr um kvöldið, að já, ég get verið ein­mana.“

Stein­grímur segist hafa þurft ítar­lega sjálfs­skoðun og full­kominn heiðar­leika við sjálfan sig til að viður­kenna að hann getur stundum verið ein­mana. „En vitiði…ég er bara mann­legur, mér má alveg stundum líða illa, sakna, vilja fé­lags­skap. Það er eðli­legt.“

Stein­grímur leggur að lokum til að við gefum hvort öðru það í jóla­gjöf að hafa sam­band við vini og vanda­menn. „Það er nefni­lega sælla að gefa en þiggja…vin­skap og tengingar.“

Grein Stein­gríms má lesa í heild sinni hér.