Rúrik Gíslason, landsliðsmaður í knattspyrnu, minnist móður sinnar, Þóru Ragnarsdóttur, sem lést á Landspítalanum þann 16. apríl síðastliðinn, 66 ára að aldri.
Þóra var kennari og kenndi meðal annars við Ölduselsskóla, Breiðagerðisskóla, Seljaskóla og Snælandsskóla. Þá spilaði hún körfubolta og var á sínum tíma ein öflugasta körfuboltakona landsins. Hún var hluti af fyrsta kvennalandsliði Íslands í körfuknattleik árið 1973 en þá spilaði hún með ÍR eftir að hafa spilað áður með Skallagrími. Hún var stigahæst íslensku stúlknanna í tapleik gegn Dönum á Norðurlandamótinu 1973 og skoraði rúmlega þriðjung af stigum Íslands í leiknum.
Þóra fæddist í Borgarnesi þann 25. mars 1954 og giftist Gísla Kristóferssyni húsasmíðameistara. Þau eignuðust börnin Georg, Ólínu og Rúrik.
Í Morgunblaðinu í dag fer Rúrik hlýjum orðum um móður sína, en þau voru náin og héldu miklu sambandi þó Rúrik hafi lengi verið búsettur erlendis þar sem hann hefur verið atvinnumaður í knattspyrnu.
„Elsku móðir mín, sem ég átti svo einstakt samband við, elskaði svo heitt og leit mikið upp til, er látin. Það er óraunverulegt að þurfa að rita þessi orð um mömmu mína sem kvaddi allt of snemma eftir stutta baráttu við krabbamein. Sorgin er mikil og mörg hjörtu eru í þúsund molum fyrir vikið. Hún var mér allt. Hún var fjölskyldunni allt.“
Rúrik segir að móðir hans hafi gert hann stoltan; hún hafi verið gjafmild og lifað fyrir að hjálpa öðrum og gefa af sér. Hún hafi verið góð móðir og góður vinur vina sinna.
„Mamma var mér hvatning og veitti mér innblástur. Hún gaf mér ást, umhyggju, hlýju og gott uppeldi. Mamma vildi öllum vel og var traust. Hún talaði ekki illa um aðra heldur var hún dugleg að hrósa fólki og hvetja það til dáða. Mamma var með stórt hjarta og það sýndi sig svo ótal sinnum á marga mismunandi vegu. Mamma tapaði aldrei húmornum sínum, sagði brandara fram á síðasta dag þrátt fyrir að vera mikið veik, og hló svo með sínum smitandi hlátri. Það var dýrmætt og lærdómsríkt að fá að eyða með henni síðustu dögunum á líknardeild Landspítalans og vil ég þakka starfsfólkinu þar fyrir þeirra viðmót og góða starf sem þar er unnið. Minningarnar eru endalausar og þær munu lifa.“
Rúrik, sem í dag er búsettur í Þýskalandi, hefur verið í atvinnumennsku í fótbolta frá árinu 2005 og búið erlendis allan þann tíma.
„Þrátt fyrir að við byggjum hvort í sínu landinu síðastliðin 15 ár náðum við að eyða miklum tíma saman hvort sem það var á Íslandi eða erlendis. Við ferðuðumst mikið saman og höfðum oft orð á því að við værum að skapa minningar. Facetime-símtölin hlaupa á þúsundum og byrjuðu allir dagar hjá mér á símtali til hennar með morgunkaffinu. Hún var minn stuðningsmaður númer eitt, ásamt pabba, og verð ég þeim ævinlega þakklátur fyrir það,“ segir Rúrik sem endar grein sína á þessum orðum:
„Söknuðurinn er gríðarlegur en ég reyni að hugsa til þess sem hún sagði í hvert skipti sem við kvöddumst: „Við skulum ekki vera leið þegar við kveðjumst, heldur gleðjast og brosa þegar við hittumst næst.“ Ég verð áfram hér og mamma er þar en í huganum verðum við alltaf á sama stað.“
