„Ég mætti í fyrsta skipti lífs míns í héraðsdóm Reykjavíkur hinn 23. mars síðastliðinn og ástæðan var sú, að dóttir mín, Elínborg Harpa Önundardóttir, var sótt til saka af opinberu ákæruvaldi fyrir meint brot gegn valdstjórninni!“
Svona hefst athyglisverð grein eftir Önund Björnsson í Morgunblaðinu í dag. Dóttir hans, Elínborg Harpa, hefur verið ákærð fyrir að sparka í lögreglumann og þannig brotið gegn 19. grein lögreglulaga sem kveður á um skyldu að fylgja fyrirmælum lögreglunnar.
Elínborg var handtekin í það minnsta fjórum sinnum í mótmælum sem skipulögð voru til stuðnings við flóttafólk á Íslandi. Mótmælin fóru fram við Alþingi, dómsmálaráðuneytið, á Lækjartorgi og við lögreglustöðina á Hverfisgötu.
Ákæran er í fjórum liðum en alvarlegasti ákæruliðurinn snýr að því að á mótmælum á Austurvelli þann 11. mars er Elínborgu gert að sök að hafa „sparkað ítrekað í fætur lögreglumanns með þeim afleiðingum að hann hlaut eymsli,“ á sama tíma og umræddur lögreglumaður dró hana í burtu.
Önundur er afar ósáttur við að dóttir hans hafi verið dregin fyrir dóm og bendir á að hún, 27 ára, grönn og hógvær, hafi átt að valda lögreglumanni líkamstjóni.
„Lögreglumanni sem ásamt fjölda annarra lögreglumanna handtók hana við friðsamleg mótmæli á Austurvelli. Kæruefnið: „eymsli í sköflungi“. Að vísu mundi lögreglumaðurinn ekki í vitnahaldi á hvorum fætinum hann hafði eymsli, enda ekki skrýtið, þar sem hann missti ekki dag úr vinnu, að eigin sögn. Þetta gerðist við friðsamleg mótmæli framan við Dómkirkjuna, hús friðar og sátta, þar sem dóttur minni var kippt út úr hópi mótmælenda og dregin liggjandi, til skiptis á höndum og fótum, þar sem síðan sex lögreglumenn lögðust af samanlögðum þunga yfir hana og færðu í handjárn.“
Önundur segir að hann sé sjálfur friðarins maður og sé unnt um lýðræði og lýðréttindi. Þá eigi hann dóttur sem brennur fyrir réttlæti og réttindi fólks, almenn mannréttindi, ekki síst þeirra sem höllum fæti standa. Segist Önundur hafa alið hana upp við þá mannelsku.
„Þar á meðal hælisleitenda. Hún er virk í þeirri viðleitni sinni og fyrir það er ég þakklátur. Það kann vel að vera að lögreglumenn hafi lítið þol gagnvart slíkum einstaklingum, enda hafa þeir í ýmis horn að líta, þar sem alvarlegir glæpir í samfélagi okkar hafa því miður farið vaxandi. Nú síðast ofbeldismaður sem ógnað hefur blásaklausri fjölskyldu og engum böndum verður á komið, að best verður séð. En eitt er það, að handtaka dóttur minnar hafi átt sér stað með líkamlegu ofbeldi, sem var algjörlega ástæðulaust. Hitt er öllu verra, að yfirmenn lögreglu og síðan ákæruvald ríkisins hafi talið sérstaka ástæðu til að sækja mál á hendur dóttur minni og krefjast refsingar fyrir friðsamleg mótmæli, baráttu fyrir réttlæti og frelsi.“
Önundur segir að myndskeið séu til af mótmælunum sem taka af öll tvímæli og mikill kostnaður hafi fylgt málarekstrinum. Í grein sinni spyr hann hvert réttarfar okkar er komið og hvert það stefnir verði dóttir hans fundin sek fyrir réttlætis sakir.
„Ég hef alla samúð gagnvart lögreglumönnum þessa lands. Þekki þá marga og langflesta að góðu einu. Þeir eru í erfiðu starfi um margt. En þeir taka rangar ákvarðanir líka eins og almenningur í landinu. Þeir eru ekki friðhelgir menn. Valdstjórn er vont orð og vægðarlaust! Þingmenn: komið því út úr okkar bókum. Ég skrifa þessa grein vegna þess að mér ofbýður. Ekki bara vegna dóttur minnar heldur vegna þess, að hér er verið að misbeita valdi þess sterka gegn hinum veika. Þannig samfélag vil ég ekki sjá. Og ég er viss um að stór meirihluti Íslendinga er mér sammála.“
