Margrét Rósa Grímsdóttir tannlæknir stígur fram í aðsendri grein í Morgunblaðinu í dag og lýsir kynferðislegri áreitni sem hún varð fyrir af hálfu Kristins E. Andréssonar, fyrrverandi þingmanns og ritstjóra tímarits Máls & menningar til áratuga.
Vika er síðan önnur kona steig fram á sama vettvangi en þá lýsti Guðný Bjarnadóttir læknir ofbeldi sem hún varð fyrir af hálfu Kristins sem ung stúlka.
Sjá einnig:
Guðný skilar skömminni: „Inni var allt slökkt, enginn heima en á ganginum stóð Kristinn“
Í grein sinni í Morgunblaðinu í dag segir Margrét:
„Þegar ég sá umfjöllun bókarinnar um Kristin E. Andrésson í Fréttablaðinu sendi ég netpóst á öll systkini mín með fyrirsögninni „ógeð“. Við vorum öll leið yfir því að þessum karli væri nú hampað sem mikilmenni og enginn vissi af reynslu minni. Hefðu ekki önnur börn lent í honum? Svarið við þeirri spurningu vissum við öll innst inni og fengum staðfestingu á því þegar Guðný Bjarnadóttir skrifaði grein í Morgunblaðið og lýsti hörmulegri reynslu sem hún varð fyrir, einungis níu ára gömul.“
Margrét segir í Morgunblaðinu að hennar saga sé bæði stutt og lítil í samanburði við hennar.
„Í fyrstu fannst mér mín saga ekkert erindi eiga í blöðin en ég skipti um skoðun, ekki síst Guðnýju til stuðnings. Það gladdi mig mjög að sjá hve margir trúa og styðja við hana. Stuttar sögur geta vegið þungt,“ segir Margrét og lýsir svo sinni reynslu:
„Fyrstu sjö ár ævi minnar bjó ég á Akranesi þar sem pabbi starfaði sem tannlæknir. Kristinn E. Andrésson kom endrum og sinnum til okkar, hugsanlega vegna þess að hann og föðuramma mín voru systrabörn. Mér fannst hann skemmtilegur, hann gaf sig að mér, tók mig gjarnan á lær sér og hossaði mér. Ég var sex ára. Svo kom að því að hann vildi snúa mér að sér og fór að kyssa mig. Ég varð mjög undrandi og leið því maðurinn kunni ekki að kyssa, vildi bara kyssa mig beint á munninn og ulla upp í mig. Ég kunni þessu illa og losaði mig úr fangi hans.“
Margrét segist í grein sinni hafa sagt foreldrum sínum frá þessu og segist enn muna svipinn sem kom á andlit þeirra.
„Þá held ég að ég hafi skynjað hversu rangt þetta var, enda man ég enn þetta atvik. Systkini mín segja mér að foreldrar okkar hafi hent karlinum öfugum út, enda sá ég hann aldrei meir. Það var ekki fyrr en ég varð unglingur að ég áttaði mig á hversu alvarlegt athæfið var. Ég hugsaði ekki mikið um þetta en mér fannst ónotalegt að gleðjast yfir dauða hans, einungis 13 ára gömul, fleiri börn yrðu þá ekki fyrir barðinu á honum.“
Margrét endar grein sína á þeim orðum að skömmin hafi aldrei verið hennar, hún hafi verið sex ára gömul og sagt strax frá.
„Á ég það ekki síst foreldrum mínum að þakka að trúa mér og bregðast hárrétt við. Ég var sannarlega mun heppnari en Guðný. En hversu margar stuttar sögur leynast, hversu margar langar, hversu mörg „ógeð“?“
