„Ég var alinn upp af einstæðri móður sem barðist í bökkum í láglaunastarfi með okkur tvíburana. Við bjuggum í einu herbergi á Laugaveginum með aðgangi að eldhúsi og baðherbergi.“
Þetta segir Viðar Eggertsson leikstjóri á samskiptamiðlum greinir Viðar frá sársaukafullri minningu frá því í æsku og segir að lítið hafi breyst á Íslandi síðustu sextíu ár. Minningin lét á sér kræla eftir að Viðar horfði á Kveik á RÚV þar sem fjallað var um fátækt. Viðar segir:
„Ég man eftir móður minni skríðandi á gólfinu í dauðaleit að aurum sem hugsanlega hefðu fallið þangað, til að geta keypt kannski mjólk. Þetta var nokkrum dögum fyrir mánaðamót - reglulega.“
En ein minning er sárari og minnisstæðari en aðrar. Við gefum Viðari orðið:
„Daginn eftir páska er hún að fara með okkur tvíburana í leikskólann okkar Laufásborg v. Laufásveg. Við gengum saman Bergstaðastræti. Á horninu Bergstaðastræti/Bragagata var lítill söluturn. Mamma kom þar við á leiðinni að kaupa eitthvað. Afgreiðslukonan vék sér að okkur tvíburunum og spurði okkur glaðlega um páskaeggin okkar.
Við horfðum í forundran á stúlkuna, skilningssljó, og síðan á mömmu með alveg sömu spurnaraugun, full af skilningsleysi. Það var löng þögn. Mamma varð vandræðaleg. Stúlkan varð líka vandræðaleg.
Síðan áttaði hún sig og fór hjá sér. Hún áttaði sig á að börnin vissu ekki hvað hún var að tala um. Við höfðum nefnilega ekki fengið nein páskaegg og mamma reyndi að fela fyrir okkur að alvanalegt væri að börn fengju a.m.k. eitt slíkt. Hún hafði ekki efni á slíkum lúxus.
En nú var leyndarmálið afhjúpað. Afgreiðslukonan titraði örlítið og teygði sig í tvö afgangs páskaegg og gaf okkur sitt hvort eggið, eldrauð af blygðun en reyndi að láta eins og ekkert væri. - En ég skyldi strax hvað var á seyði. Börn eru næm.
Ég gleymi þessu aldrei. - Var það þess vegna sem ég stofnsetti eins manns leikhúsið EGG-leikhúsið?“
Þá segir Viðar Eggertsson : „Ísland er alveg eins og það var fyrir 60 árum.“
