Frambjóðandi Miðflokksins vill ekki að Afganir verði fluttir til landsins

Brynjólfur Þorkell Brynjólfsson, sem skipar 3. sætið á lista Miðflokksins í suðvesturkjördæmi, segir mikilvægt að Íslendingar missi ekki sjónar á því sem mestu máli skiptir.

Brynjólfur skrifar aðsenda grein í Morgunblaðið um stöðu mála í Afganistan nú þegar talíbanar hafa tekið völdin í landinu en bendir jafnframt á að neyðarástand ríki víða í heilbrigðismálum á landinu.

„Fjölmargir þjóðfélagshópar hafa verið sniðgengnir og réttindi annarra hunsuð. Við Íslendingar höfum því verk að vinna við að bæta og laga íslenska velferðarkerfið sem hefur lekið eins og gatasigti undir núverandi ríkisstjórn. Enginn heldur því fram að fjármunir fyrir slíkum umbótum verði teknir upp af götunni og því hætt við að margir sem hafa lagt ómælt til íslenska samfélagsins verði enn að bíða. Þar er hlutur sjúklinga á biðlistum og aldraðra hvað sársaukamestur.“

Brynjólfur segir að á sama tíma og staðan sé þessi í heilbrigðismálum keppist íslenskir ráðamenn við að kalla yfir sig ábyrgð á því að trúarofstækishópur hafi tekið yfir Afganistan eftir að stærsta herveldi heims heyktist á að halda úti hersveitum sínum þar.

Hann segir erfitt að sjá að Íslendingar beri einhverja ábyrgð á því hvernig fór eins og sumir hafa haldið fram.

„Afskipti Íslendinga hafa fyrst og fremst falist í mannúðarstarfi og að veita afgönsku þjóðinni aðstoð við að nútímavæða samfélagið. Starf sem nú virðist koma fyrir lítið. Íslendingar hafa ekki farið með vopnum inn í Afganistan en hafa svarað ákalli um aðstoð, sem meðal annars hefur komið frá heimamönnum, og látið fé af hendi rakna til uppbyggingar,“ segir hann og bætir við að Íslendingar eigi að standa við þessar skuldbindingar sínar gagnvart mannúðarsamtökum sem vinna mikilvægt starf í Afganistan. Við eigum að aðstoða þau við að hjálpa Afgönum heima við.

„Það væri fráleit niðurstaða núna að fara að efna til sérstakra fólksflutninga frá Afganistan til Íslands í einhverri keppni ráðherra landsins við að beina sjónum frá því hvernig þeir eru að skilja við íslenska velferðarkerfið. Missum ekki sjónar á því sem skiptir mestu.“