Anna Kristjánsdóttir, íbúi á Tenerife, rakti ófarir sínar í samskiptum við sænska eftirlaunasjóðinn á Facebook í vikunni. Eftirlaunasjóðurinn hafði lokað á lífeyrisgreiðslur til Önnu og sendi bréf því til staðfestingar til Íslands, sem Anna aldrei fékk. Anna gekk í málin og mætti á skráningarstofuna á Tenerife, til að sækja um lífsvottorð.
„Þegar ég fór þangað fyrst tók það mig nánast enga stund. Það var skömmu eftir útgöngubann og allt meira og minna lokað. Ég þurfti að standa utandyra og öryggisvörður tók við skjalinu, fór inn með það og einni mínútu síðar var ég með það skjalfest að ég væri á lífi. Er ég fór öðru sinni í janúar 2021 gekk það sömuleiðis hratt og vel fyrir sig, fékk það afgreitt eftir stutta bið, þurfti reyndar að bíða utandyra uns kom að mér og fulltrúinn fyrir innan glerið horfði rannsakandi á mig eins og til að fullvissa sig um að það leyndist örlítið lífsmark með mér. Eitthvað lífsmark sá hann, stimplaði skjalið og ég fór brosandi í burtu,“ skrifar Anna.
Í fyrra hafi það hins vegar verið verra, þegar biðin hafi verið nær þrír tímar.
„Fulltrúinn sem tók við skjalinu tók við því og fór með það afsíðis, en ég þurfti að bíða á biðstofunni á meðan. Loksins fékk ég vottorðið stimplað og hélt heim á leið, þó enn óviss um það hvort ég væri lífs eða liðin,“ skrifar Anna.
„Það gekk hraðar fyrir sig í gær. Ég hafði mætt tímanlega rétt fyrir opnun og komst að eftir hálftíma bið. Fulltrúinn sem tók á móti mér horfði lengi í augun á mér, skoðaði vegabréfið og ökuskírteinið, þið vitið þetta með hræðilegu myndinni, horfði lengi á fyrirframgert vottorðið þar sem einungis vantaði stimpil og dagsetningu og neitaði síðan að undirrita vottorðið tautandi eitthvað um að ég væri nánast dáin, kallaði síðan á annan fulltrúa sem tilkynnti mér að ekki væri hægt að undirrita vottorðið með þeim orðum að fulltrúinn sem vottaði hvort fólk væri lifandi eða dáið væri í verkfalli. Og ég fór grátandi heim,“ skrifar Anna.
Þetta útspil starfsmannana hafi hins vegar ekki verið sannfærandi segir Anna. Heill her fólks hafi verið við vinnu á skrifstofunni að stimpla skjöl, en einungis sá sem dæmir hvort fólk sé lifandi eða dáið var í verkfalli.
„Ég hlýt samt að lifa það af að þrauka þar til verkfallið leysist, eða ekki. Kannski vissara að kalla til réttarmeinafræðing til úrskurðar um andlát mitt. Og nú kemur stóra spurningin. Er ég lifandi eða er ég dáin? Þar liggur efinn,“ skrifar Anna.
„Andlát mitt er kannski vesælla en frægasta skemmtiferðaskips heimsins. Búið er að tilkynna að Astoria fari senn í pottinn illræmda. Astoria hét upphaflega Stockholm, smíðuð 1948 og sigldi á milli Svíþjóðar og Ameríku fyrstu árin. Árið 1956 lenti hún í árekstri við ítalska skipið Andrea Doria sem sökk eftir áreksturinn, en 46 manns fórust við þennan árekstur. Skipið lenti síðar í höndum Austur-Þjóðverja og síðar rekið sem skemmtiferðaskip, kom oft til Íslands sem Astoria og sjálf hefi ég fylgt skipinu til hafs úr höfn í Reykjavík.“
„Grátum frekar andlát skipsins en mín. Vesaldómur minn er hvort eð er einungis fótspor í sandi eilífðarinnar,“ skrifar Anna.
