„Hvaðan kemur þessi illska? Í nóvember 2016, fyrir þremur árum, skrifaði ég þennan leiðara í Fréttatímann. Um nóttina var ég viðstödd brottflutning smábarnafjölskyldu í Njarðvík, þar sem móðirin fékk taugaáfall og barnaverndarnefnd var kölluð til. Sem betur fer þurftu lögreglumenn frá að hverfa um morguninn.“
Þetta segir Þóra Kristín Ásgeirsdóttir fjölmiðlamaður og upplýsingafulltrúi Decode á Facebook en þar gagnrýnir hún harðlega brottfluttning þungaðrar konu frá Albaníu. Læknar hér á landi mæltu gegn því að konan væri flutt úr landi í því ásigkomulagi sem hún var í. Þóra Kristín heldur áfram:
„Pistilinn skrifaði ég um andrúmsloftið þessa nótt og viðlíka nætur. Það eru þrjú ár síðan, núna eru Vinstri græn í ríkisstjórn, sem hafa haft hátt um skoðanir sínar á málefnum flóttafólks, en ekkert hefur breyst því miður.“
Hér fyrir neðan má lesa pistilinn í heild sinni.
Hvaðan kemur þessi illska?
Þegar lögregluaðgerðir misbjóða réttlætiskennd þeirra sem eiga að framfylgja þeim. Þegar einkennisbúnir menn, með tómlæti eða jafnvel sorg í augunum, eiga að draga skelfingu lostið fólk upp úr rúmum sínum um miðja nótt og henda því úr landi ásamt grátandi smábörnum, án þess að sjá í því neina meiningu, bara af því þeir eru að framfylgja skipunum og vinna vinnuna sína. Þá erum við komin á hættulega braut.
Þeir sem framfylgja illskunni og hinir sem verða fyrir henni sjást stundum á vettvangi, annars hefur hún ekkert andlit. Hún verður einsog móðir allrar skynsemi, hafin yfir það að þurfa að verja hendur sínar. Fulltrúar valdsins mæta á staðinn, losa sig við öll vitni, draga fyrir gluggana, það heyrast skelfingaróp og grátur lítilla barna og á gluggatjöldunum bregður fyrir skuggunum af svartklæddu fólki sem stikar þungbúið fram og aftur. Dyrnar opnast. Svartklædda fólkið kemur út. Það fer í humátt upp í svarta sendibifreið og neitar að segja til um hvort og þá hvenær það kemur aftur. Í íbúðinni er móðir tveggja smábarna í taugaáfalli, eigur fjölskyldunnar eru í lúnum ferðatöskum og ruslapokum á miðju gólfinu. Heimilisfaðirinn er á flótta úti í brjáluðu vetrarveðri.
“Við munum elta hann uppi og færa hann í varðhald þar til hann verður fluttur úr landi.” Þannig hljóma huggunarorð lögreglumanns til konunnar og barnanna. Allir lögreglumenn á vettvangi eru á launum frá íslensku þjóðinni við að halda uppi lögum og reglu og fylgja eftir skipunum frá æðstu stöðum. Á æðstu stöðum kannast síðan enginn við að hafa gefið slíkar skipanir þegar málin komast í hámæli. Eða stendur hvergi skrifað að lögreglan eigi að fara svona að gagnvart varnarlausu fólki í erfiðri stöðu?
Sumir lögreglumenn á vettvangi finna til sín í slíkum aðstæðum og virðast kunna vel við sig. Aðrir upplifa sorg og skömm og reyna að brynja sig, stundum með þeim árangri að þeir virðast harðari af sér en verstu fantarnir. En þannig birtist hún íslenska mannúðin og enginn ber raunverulega ábyrgð. Afhverju fá sum börn sem fæðast á Íslandi ekki að eiga hér lögheimili með þeim réttindum og skyldum sem það felur í sér?
Fjölskyldan fær nú ekki að vita hvað um hana verður. Fær hún mat og húsaskjól á nýja staðnum? Verður henni leyft að vera áfram í nýja landinu eða vísað áfram eitthvað annað? Við höfum líka heyrt hetjusögur af skipum Landhelgisgæslunnar sem hafa verið fengin að láni og notuð við björgunarstörf í Miðjarðarhafinu. Við höfum séð myndir af íslenskum sjómönnum draga hrakið flóttafólk upp úr sjónum, vefja það inní teppi og færa það á þurrt land. Hrjúfir íslenskir menn með smábörn í fanginu fylla okkur þjóðarstolti. Þeirra framlag skiptir máli. Fréttamenn eru boðnir velkomnir með upptökutækin sín, sjónvarpsvélarnar og myndavélarnar til að ná afrekunum á mynd. Það er enginn feluleikur í gangi enda engin myrkraverk á ferðinni. En hvað verður um þessi smábörn? Koma þau seinna til Íslands? Verða þau dregin upp úr rúmum sinum um miðja nótt af svartklæddu fólki og send á götuna í öðrum löndum þar sem ríkir neyðarástand í málefnum flóttafólks?
Við fáum aðeins að heyra lítið brot af örlagasögum þess fólks sem hingað leitar. Flest fólk sem er sent úr landi í skjóli nætur, fer algerlega framhjá okkur. Neyðarópin og gráturinn eru ekki tekin upp á myndband og augu fólksins stara ekki á okkur af ljósmyndum. Þegar það gerist bregður okkur illa í brún. Er þetta fólk svona hart leikið í landinu okkar? Hvaðan kemur þetta kaldlyndi og afhverju þetta miskunnarleysi?
Afhverju hleypur marghrjáður og illa klæddur Afríkumaður út í frostkalda nóttina til að forða börnunum sínum frá því að vera send út í algera óvissu. Þegar valdinu er svo í þokkabót framfylgt af fólki sem hefur svo mikla óbeit á eigin framferði að það má vart mæla og fer nánast út úr líkamanum meðan það framkvæmir hluti sem enginn vill kannast við að hafa fyrirskipað. Þá er eitthvað mikið að í íslensku samfélagi.
Þóra Kristín Ásgeirsdóttir
