Matthildur Soffía Maríasdóttir fæddist á Gullhúsám á Snæfjallaströnd 14. maí 1919. Hún lést á dvalarheimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi 4. október 2019. Hún var lengi virk í kvenfélagi Hraunhrepps og einnig félagi í Kvennalistanum. Í þingkosningunum 1987 var hún í heiðurssæti listans í Vesturlandskjördæmi. Matthildur giftist árið 1940 Einari Sigurbjörnssyni rafvirkja og eru afkomendur þeirra 65.
Matthildur, sem var 100 ára þegar hún lést er lýst sem mikilli merkiskonu og höfðingja af þeim sem kynntust henni. Hún var vestfirsk og vinstrisinnuð með miklar skoðanir á stjórnmálum. Hún bjó lengi í Hjörsey á Mýrum ásamt eiginmanni sínum en þangað fluttu þau árið 1958. Þegar Einar lést árið 1975 hætti hún búskap.
Ættingjar og barnabörn lýsa kostum hennar í Morgunblaðinu. Hún vaknaði fyrst á morgnana og kveikti upp í eldinum með spreki sem var tínt í eyjunni. Á eldavélinni mallaði hafragrautur og hellt var upp á kaffi. Um leið og börnin tíndust fram voru þau yfirheyrð um drauma næturinnar. Eldhúsið var miðpunktur alls og þar var hún alltaf mætt fyrst. Eitt barnabarnið lýsir þessu svo:
„Amma spáði í bolla og réði drauma en viðurkenndi sjálf með kankvíslegu brosi að þannig næði hún að ræða við okkur um það sem lægi á hjarta. Hún eldaði mat úr engu og þegar átti að fúlsa við soðningunni fengum við að heyra að við hefðum aldrei verið svöng.
Hún kenndi með því að hengja upp þvott og strauja, hreinsa dún, hamfletta lunda og höggva í eldinn.
Hún var duglegasta manneskja sem ég hef þekkt af því að hún þurfti að vera það. Hún fæddist fyrir 100 árum á ysta bænum við Snæfjallaströnd.“
Sá síðasta ómagann seldan á uppboði
Matthildur ólst upp við mikla fátækt og ómegð. Fimm ára gömul var hún fyrst send til vandalausra en þá um stutta hríð. Á tíunda ári fór hún til frænku sinnar sem var ráðskona hjá sr. Friðriki Friðrikssyni í Reykjavík. Þar átti Matthildur góð ár og fékk að ganga í skóla.
Þegar Matthildur var svo 12 ára barst bréf þar sem stóð að nú væri búið að ráða hana í vist í Önundarfirði. Báturinn átti að fara daginn eftir. Þar með lauk bernskunni og vinnan tók við.
Eitt barnabarnið segir svo frá því að þar sá Matthildur síðasta sveitarómagann seldan á uppboði. Þetta var gömul kona sem gekk prjónandi á eftir vagni. Barnabarnið skrifar:
„Þetta snart ömmu því að heimili ömmu hennar hafði verið leyst upp eftir að afi hennar og móðurbróðir fóru í Djúpið og mamma hennar átti erfitt líf sem ómagi. Amma fór í ýmsar vistir eftir þetta.“
Eftir að Matthildur hætti búskap starfaði hún í níu ár sem matráðskona á Dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi. Hún var lengi virk í kvenfélagi Hraunhrepps og einnig félagi í Kvennalistanum. Í þingkosningunum 1987 var hún í heiðurssæti listans í Vesturlandskjördæmi.
Fjölmargir minnast Matthildar í Morgunblaðinu sem og á samfélagsmiðlum og ljóst að þar fór merk kona sem hefur tekist á við djúpa sorg og mikla gleði á sinni lífsleið. Henni er hrósað fyrir ýmsa mannkosti. Hún var snillingur í að halda veislu, gera mikið úr litlu og oft nánast úr engu sem fólk gæddi sér á með bestu lyst. Í Morgunblaðinu segir:
„Ég á myndband af Matthildi þar sem hún kemur utan af eyju með þriggja metra langan staur í eftirdragi, þaðan að þurrka skó, því næst í dúninn og loks að stjórna öðrum aðgerðum. Þá var Matthildur orðin rúmlega níræð. Hún gekk af sér tengdasynina hvern af öðrum og rak niður staura með Ásmundi ef svo bar undir. Orðið ofurkona fékk nýja merkingu með frú Matthildi og það eru orð að sönnu!“
Matthildur fylgdist með af miklum áhuga hvað var að gerast í þjóðfélaginu og útvarpið fylgdi henni hvert sem hún fór. Ef hún tjáði sig, þá var hlustað. Í Morgunblaðinu segir:
„Ég þekki engan sem á tíræðisaldri, allt fram á síðasta dag, horfði á Alþingi í beinni, Silfrið, hlustaði á Sprengisand og las öll dagblöðin spjaldanna á milli.“
Þá segir á öðrum stað:
„Matthildur hafði einstakt lag á að koma og dvelja hjá okkur þegar mest á reyndi. Það var eins og hún fyndi á sér ef það var eitthvað sem þurfti aðstoð við, eitthvað var ekki eins og það átti að vera.
Ef svo bar undir þá dró hún fram spábollann og veiddi sannleikann upp úr fólki á snilldarlegan hátt. Gaf ráð og fylgdi þeim þétt eftir.“
Þá segir einn um Matthildi að hún hafi kennt krökkunum að deila jafnt og stóð með þeim sem minna mega sín.
„Á sumrin úti í Hjörsey innrætti hún okkur barnabörnunum gildi jöfnuðar, þar sem hverjum sælgætismola sem rataði í sveitina var skipt jafnt og ekkert barn fékk meira en annað.
Hún spáði í bolla og fann þannig lykil að öllum okkar leyndarmálum. Hún hafði trú á forboðum, réð drauma og spáði fyrir veðri með því að líta til Snæfellsjökuls. Hún hlustaði líka á fuglana, sér í lagi tjaldinn, sem hún sagði varðmann fjörunnar.“
Þá segir einn sem minnist hennar:
„Lífið var vissulega ekki alltaf dans á rósum hjá Matthildi frekar en öðru fólki en hún hafði kjark og dug og þor og styrk til að standa keik og upprétt á hverju sem gekk og horfa sátt framan í heiminn – og hlæja ef svo bar undir!“