Hrossakaup af því taginu sem voru gerð þegar Geir Haarde var skipaður sendiherra , og á sama tíma Árni Þór Sigurðsson úr Vinstri grænum, eru ekki beinlínis ný af nálinni.
Gerendur vita sjálfir að þeir eru að framkvæma eitthvað sem mun vekja hneykslun og reiði og jafnvel þykja skammarlegt, en aðferðin er sú að draga stjórnarandstöðuna með inn í málið, eiginlega gera hana samseka, svo hún muni þá ekki æmta eða skræmta.
Ráðning Geirs og Árna er mjög dæmigerð fyrir þetta. Árni hafði ekki einu sinni verið ráðherra, heldur einungis formaður þingflokks um tíma. Valið var þannig mjög óvænt. Eitt sinn var hermt að þumalputtareglan væri sú að þeir sem hefðu verið formenn stjórnmálaflokka – og þá er átt við fjórflokkinn – gætu gert sér vonir um að fá einhvern glaðning eins og að verða sendiherrar.
Annað dæmi um þetta er þegar Davíð Oddsson skipaði fjölda skósveina sinna sem sendiherra árið sem hann var utanríkisráðherra. Þeir voru tíu talsins á þessu eina ári – annað eins hefur ekki gerst í sögu utnríkisþjónustunnar. Þar af var hópur manna sem hafði unnið með Davíð í forsætisráðuneytin, Albert Jónsson, Ólafur Davíðsson og Kristján Andri Sveinsson. Svo voru gamlir bandamenn úr pólitíkinni eins og Júlíus Hafstein og Markús Örn Antonsson. Í utanríkisþjónustunni var ekki nokkur þörf á öllum þessum sendiherrum. Þetta voru dúsur – umbun fyrir fylgispekt.
Nánar á:
http://eyjan.dv.is/eyjan/2018/12/02/sendiherrakapall-davids-og-samtryggingin/