„Það var undarleg tilfinning að lesa frásagnir fjölmiðla af hlutafjárkaupum nokkurra fjárfesta í Arion banka. Ekki það að þeir hafi borið afkáraleg nöfn eða ritháttur þeirra verið óvenjulegur. Eitthvað var það sem ýtti við hugskoti mínu. Ég kannaðist við öll þessi nöfn. Hvaðan? Jú, úr aðdraganda og eftirmála Hrunsins.“ Þetta segir Þröstur Ólafsson hagfræðingur í pistli á Kjarnanum.
Í pistli sínum skrifar Þröstur að nú séu það sömu menn sem settu þjóðfélagið á hliðina sem séu aftur að koma sterkir inn í viðskiptalífið.
„Nú eru þeir aftur komnir á kreik. Hvernig mátti þetta gerast? Urðu þessir sporgöngumenn hruninna spilaborga með almannafé ekki líka gjaldþrota? Þeir sátu þó undir stýri. Eða höfðu þeir tímanlega komið eigin fjármunum í skjól? Þeir virðast a.m.k. nú, eiga fúlgur fjár. Það er ein af þeim ráðgátum sem almenningur hefur ekki fengið nægilega skýringar á, hvernig tókst að koma öllum þessum fjármunum undan án eðlilegrar vitundar yfirvalda.“
Þröstur bendir einnig á það hvernig menn nýttu sér íslensk lög til að komast undan því að greiða skatta.
„Gleymum þeim miklu millifærslum með erlent sparifé sem þöndu út og sprengdu að lokum markaðina. Horfum framhjá nánast óendanlegum leikfléttum með fjármuni sem búnir voru til af bönkunum og af bíræfinni spákaupmennsku. Þetta hefði aldrei getað gerst nema íslensk lög hefðu haldið skattundankomuleiðum opnum. Þekkt eru tilvik þar sem íslensk fyrirtæki og einstaklingar sem störfuðu einnig á erlendri grund, skiluðu engum ársreikningum yfir félög sín erlendis. Íslenska eigandanum bárust engar tekjur að utan.“
