„Fyrir skömmu jarðaði ég góðan vin, Vilmund Þorsteinsson, 94 ára að aldri. Ég fylltist alltaf gleði þegar ég mætti honum því hann ljómaði eins og sól í heiði og kankvís svipur bar vitni um þolgæði, jákvæðni og glettni.“
Þannig hefst pistill eftir séra Jónu Hrönn Bolladóttur í Fréttablaðinu. Þar minnist hún Vilmundar og hvernig við getum lært af honum.
„Síðustu árin hef ég oft hugsað til Vilmundar þegar ég leggst í sjálfsvorkunn. Því hann var maður sem aldrei dvaldi við hindranir en fann alltaf leiðir. Það er ótrúleg sagan af honum þegar hann hljóp 17 ára gamall á miðri aðventu yfir fjöll og dali frá Brekknakoti í Þistilfirði til Húsavíkur til þess að taka bílprófið sitt. Þetta voru 140 km sem hann fór og náði á réttum tíma.“
Þegar Vilmundur var 88 ára þurfti hann nauðsynlega að komast í mjaðmaskiptaaðgerð. Segir Jóna Hrönn að hún og Vilmundur hafi rætt hvort hann fengi slíka þjónustu enda fæddur árið 1925. Jón Hrönn segir:
„En hann taldi miklu betra fyrir þjóðfélagið að halda honum á fótum en að setja hann inn á einhverja stofnun. Þegar hann hitti lækninn kom enda í ljós að hann var svo vel á sig kominn að hann fékk að fara í aðgerð á báðum mjöðmum með árs millibili. Var lærdómsríkt að fylgjast með því hvernig Vilmundur tók ábyrgð á eigin heilsu.“
Segir Jóna Hrönn að á sjúkrahótelinu hafi Vilmundur haft þann háttinn á að skokka upp og niður stigana í stað þess að nota lyftu og þannig liðkað sig. Þá segir Jóna Hrönn að lokum:
„Kominn heim gekk hann um allt hverfið í Garðabænum og þar eð hann bjó á einni hæð fékk hann sér málningartröppur og stillti þeim upp á miðju stofugólfi til þess að geta reynt á sig og æft ganginn. Talandi um fólk sem hugsar í lausnum!“
