Árið 2013 hengdi sig maður á skólalóð. Hann hafði átt erfitt uppdráttar allt frá því að hann lauk grunnskóla. Honum tókst að klára háskólanám og fékk góða vinnu. En álagið varð of mikið og hann einangraði sig. Séra Jakob Ágúst Hjálmarsson fjallaði um sorgleg örlog þessa manns á bloggsíðu sinni það sama ár og er rifjað hér upp þar sem í dag er Alþjóðlegur baráttudagur gegn einelti.
Þessi frásögn sýnir að einelti er lífshættulegt og lýkur í raun aldrei, þá sérstaklega ef fólk fær ekki hjálp. Séra Ágúst birti hluta af sjálfsvígsbréfi mannsins en hann þurfti á þunglyndislyfjum að halda. Maðurinn skrifaði:
„ Það er við hæfi að ég drep mig hér þar sem ég lærði að hata lífið.
Árum saman hafði ég engan annan tilgang í því að fara á fætur á morgnana en að vera hataður og niðurlægður einn dag í viðbót hér í þessari skítlegu hatursstofnun. Eina leiðin fyrir mig á þessu tímabili að sofna á kvöldin var að hugsa um dauðann. Það var svo slakandi að ímynda sér að maður þyrfti aldrei aftur að koma hingað í haturspyttinn. Ég var orðinn það góður í þeirri hugleiðslu að stundum fann ég algera kvíðalosun og ró, ógeðslegheit lífsins hreinlega gufuðu upp og dauðinn var lausnin.
En ég hafði aldrei kjark í að framkvæma það, enn þann dag í dag á ég erfitt með það. Með því að koma hingað þá vonandi hellist viðbjóður lífsins yfir mig og ég get loksins drullast til að kála mér eftir að hafa ætlað það í öll þessi ár. Partur af huganum einfaldlega vill koma hingað í þessa gömlu þjáningu og deyja þar.
Ég man ekki eftir að hafa lært mikið annað hér en að hata sjálfan mig, hata þetta líf og hata þetta djöfullega sjúka hjarðdýr sem mannskepnan er. Ég lýk mínu hatursnámi hér þar sem ég hóf það...“
Séra Jakob sagði:
„Hér er lýst mikilli kvöl og sorg, reiði og missi. Gleðinni var rænt úr lífi hans og ógeði fyllt á í staðinn
Að börn geti átt hlut að því að skapa skólafélögum sínum slíkan ömurleika um leið og þau láta upptendrast af löngun til þess að hjálpa litlum svöngum börnum í útlöndum eða hlaupa út um allt að leita að týndum ketti er óskiljanlegt. Að kennarar skuli ekki rífa niður dyr og þök jafnvel til þess að stemma stigu við slíkri ógæfu er hörmulegt. Að foreldrar skuli ekki vilja ganga úr skugga um að þeirra barn eigi ekki þátt í þessu birtir heimsku og hroka.
Það er á okkur kallað að leggja okkur fram. Við megum ekki láta þau sem falla svona liggja óbætt hjá garði. Finnum okkar innri orku, nýtum reyndar aðferðir og uppgötvum nýjar. Þau vandamál sem við ekki leysum þegar þau koma upp eiga það nefnilega til að hanga á skólalóðinni seinna – í sinni hryllilegustu mynd.“
