Bríet var bæjarfulltrúi í Reykjavík um áraskeið og flutti fjölda af ræðum.
Öllum málum sem konur láta sig varða taldi Bríet að koma mætti til framkvæmda með tímanum.
Með kosningaréttinum einum og samtökum og samvinnu kvenna sjálfra á milli.
Konur - sagði Briet - verða aðeins að standa fast sameinaðar með öruggri trú á góð málefni og óþreytandi þolgæði.
Konur mega samt ekki vænta þess að kom öllu í lag á fyrstu árunum.
Þeir sem braska í of mörgu sagði Bríet koma engu fram.
En konur ungar og gamlar verða að leggja fram krafta þjóðfélaginu til gagns og þá fyrst og fremst standa sjálfar vel í stöðum sínum.
Dagurinn 19. júní er orðinn í meðvitund þorra íslenskra karlamanna \"Kvennadagurinn\". Hann á því að vera karlmönnum merkisdagur.
En eins og Íslendingar flestir heiðra og virða minningu Jón Sigurðssonar forseta og telja sig eiga þátt í minningardegi hans svo verða íslenskir karlmenn einnig að minnast þess að 19. júní 1915 fengu konur mannréttindabót sem er sameiginlegt mál öllum konum og körlum; kosningarétt.
Íslenska þjóðin sker úr sínum málum með atkvæði allra kjósenda og þá er enginn efi á að konur og karlar verða samhuga. Og þá fyrst er réttmætt að segja að öll þjóðin skeri úr málunum.
En er það nú svo? Umræður gærdagsins benda til annars.
Grípa ekki íslenskar konur til sinna ráða?
Fávís og ósiðuð karlahjörð sem sinnir pólitík sem megin starfi eða í hjáverkum sýnist utanfrá séð marghöfða villidýr.
Því grípa konur ekki til \"Aparheit lausnarinnar\" og bjóða eingöngu upp á kvennaframboð?