„Ég hef staðið á bjargbrúninni og horft ofan í hyldýpið,“ segir Geirdís Hanna Kristjánsdóttir, sem er fjögurra barna móðir sem hefur í áratugi búið við fátækt og leigir nú eitt herbergi.
Hún hefur glímt við þunglyndi og kvíða og tók þá afdrifaríku ákvörðun þegar hún gekk með yngsta barnið sitt að gefa það til ættleiðingar þar sem hún sá fram á að hún hefði ekki efni á að framfleyta því og bjóða því upp á gott líf.
Þetta er aðeins brot úr viðtali Stundarinnar sem hefur vakið mikla athygli. Hér má lesa það í heild sinni:
Geirdís átti í stuttu ástarsambandi fyrir nokkrum árum og varð ófrísk. „Ég gat ekki hugsað mér að fara í fóstureyðingu vegna þess að það hafði tekið sinn toll þegar ég hafði áður farið í slíka aðgerð. Ég sagði við manninn að fóstureyðing kæmi ekki til greina og að valkostirnir væru tveir; að við myndum gera þetta saman eða gefa barnið. Lendingin varð sú að barnið yrði gefið til ættleiðingar. Þetta var ofboðslega erfið ákvörðun að taka en ég hafði sem betur fer á þessum tíma unnið það mikið með fortíðina mína og áfallasöguna mína að ég var á þannig stað andlega að ég gat tekið þessa ákvörðun og staðið með henni. Ég vildi gefa barnið vegna þess að ég veit hvað það kostar að ala upp barn og fyrir manneskju sem nær ekki endum saman þá er einn aukamunnur að metta svolítið mikið.“
Geirdís segir að það hafi oft verið mjög flókið að ganga með barn sem hún vissi að hún myndi gefa. „Hormónarnir fóru á fullt og tilfinningarnar með. Ég grét oft yfir því að vera ekki fær andlega, líkamlega eða fjárhagslega til að standa í þessu ein. Ég náði samt alltaf þeirri lendingu að ég ætti ekki þetta barn heldur væri ég bara að ganga með það og að það ætti eftir að eignast góða foreldra.
Ítarlegt viðtal er að finna við Geirdísi í Stundinni.