„Nú er það staðfest, Bára Halldórsdóttir fór yfir strikið þegar hún tók upp samtöl og drykkjuraus sex þingmanna. Það er líka staðfest að Þórhildur Sunna Ævarsdóttir fór yfir strikið þegar hún sagði að uppi væri rökstuddur grunur um að Ásmundur Friðriksson hefði dregið sér fé með því að rukka óhóflega fyrir not af eigin bíl. Hatari fór líka yfir strikið þegar liðsmenn sveitarinnar drógu upp [p]alestínska fánann á lokakvöldi Eurovision.“
Þannig hefst grein Ólafs Páls Jónssonar, prófessors í heimspeki, á Leslista Kjarnans. Hann nefnir fleiri dæmi um fólk sem hafi farið „yfir strikið“ í gegnum tíðina, til að mynda Rosa Parks, Gandhi, Greta Thunberg og 25.000 konur á Íslandi þann 24. október árið 1975 þegar þær lögðu niður störf.
Hann veltir því fyrir sér hver ákveði hvar strik séu dregin. „Þegar einhver fer yfir strikið líður yfirleitt ekki á löngu áður en sá dómur er upp kveðinn að hegðunin hafi verið óviðeigandi, ef ekki hreinlega brot á reglum. En hvaða strik eru þetta sem farið er yfir? Hver dregur þessi strik? Og hvaða hagsmunum þjóna þau?“
„Strikin sem farið var yfir í þeim dæmum sem ég nefndi hér að framan voru strik í kringum forréttindi hinna ríku, hinna hvítu, karlanna, eða hinna fullorðnu. Þeir sem draga strikið eru þeir sem hafa völdin og þeir sem hafa völdin kæra sig ekki um að láta þau af hendi. Strikið er tákn um réttlæti – en ekki réttlæti eins og það birtist í brjóstum réttsýnna manneskja heldur réttlæti sem endurspeglast í stofnunum, hefðum og venjum samfélags sem oft er langt frá því að vera réttlátt,“ segir Ólafur og sýnist réttlæti striksins vera á þá leið að það komi hinum sterka vel.
Hann telur að hefðir, venjur, stofnanir og siðir séu ævinlega börn síns tíma. „[T]ímarnir breytast og hversu langt sem samfélaginu hefur miðað á vegferð sinni í átt að réttlæti, þá er markinu aldrei náð. Réttnefnt lýðræði amast ekki við því að farið sé yfir strikið, þvert á móti hvetur það borgarana til að fara yfir strikið, ef svo ber undir. Einungis með því að fara yfir strikið, er hægt að komast að því hvar það er og hvort það hafi verið dregið á ásættanlegum stað.“
„Þegar Rósa Parks fór yfir strikið, þá var það til að láta í ljósi þá skoðun, sem var ekki bara hennar heldur fjölmargra annarra, að það strik sem markaði kynþáttaaðskilnað í Bandaríkjunum væri dregið á kolröngum stað. Þegar Bára Halldórsdóttir ýtti á REC á símanum og sendi svo upptökurnar til fjölmiðla, var það vegna þess að henni fannst að það væri eitthvað mjög athugavert við það hvernig menn sem gegndu æðstu trúnaðarstörfum fyrir þjóðina töluðu um samstarfsfólks sitt, konur, fatlað fólk og eiginlega alla sem ekki voru þeirra eigin aðhlæjendur. Þegar Þórhildur Sunna sagði að það væri rökstuddur grunur um að Ásmundur Friðriksson hefði dregið sér fé, þegar hann rukkaði endurgreiðslur fyrir akstur sem samsvaraði því að hann keyrði 130 km á dag hvern einasta dag ársins, þá var hún ekki að hugsa um að halda sig innan þess striks sem markaði prúðmennsku þingmanns. Henni fannst réttlætið og virðing þingsins í húfi,“ bætir Ólafur við.
Að lokum segir hann lýðræði ekki vera stjórnarfar prúðmennsku. „Það er stjórnarfar sem einkennist af gagnrýni, ögrun við vald í öllum sínum myndum, en vitaskuld líka viðurkenningu á réttmætu yfirvaldi. En hið réttmæta yfirvald er ekki réttlæti hins sterka. Hið réttmæta yfirvald er endurómur þeirrar raddar sem hljómar veikast og af mestri hógværð í mergðinni.