Óðinn á Viðskiptablaðinu skrifar:
Samkeppniseftirlitið sendi tilkynningu til fjölmiðla á dögunum þess efnis að stofnunin teldi ekki að nægjanlegar vísbendingar um að Ríkisútvarpið hefði brotið samkeppnilög til þess að stofnunin hefji formlega rannsókn. Stofnunin gefur hins vegar aðilum á auglýsingamarkaði tækifæri til þess að koma á framfæri fleiri athugasemdum áður en endanleg ákvörðun er tekin um hvort skuli hefja formlega rannsókn.
Niðurstaða Samkeppniseftirlitsins er sú að „enginn áskilnaður“ hafi verið gerður um lágmarkskaup í tengslum við kaup á auglýsingum í kringum HM. Í kostunar- og auglýsingasamningspakka sem RÚV sendi á fyrirtæki fyrir HM kemur hins vegar fram að svonefndir Premium auglýsendur kaupi „að lágmarki“ birtingar fyrir 10 milljónir króna í júní og júlí. Blaðamaður Morgunblaðsins spurði Magnús Geir Þórðarson, útvarpsstjóra Ríkisútvarpsins, um þetta og sagði hann að allir hefðu haft jöfn tækifæri til að kaupa auglýsingar í kringum HM, engir sérstakir afslættir hefðu verið í boði og engin skuldbinding um lágmarkskaup hefði verið skilyrði fyrir kaupum á auglýsingum í kringum mótið. Hins vegar hafi verið boðið upp á Premium-pakka til fyrirtækja sem hygðust framleiða sérstakar HM-auglýsingar og vildu tryggja að auglýsingar þeirra kæmust að í hálfleikjum Íslands á mótinu.
Fyrsta flokk auglýsingapakki
Í einni af þeim glærum sem kynnt var auglýsendum er þessi Premium auglýsingapakki kynntur (það er ánægjulegt að sjá hina ríkisreknu menningarstofnun hvika hvergi frá málfarsstefnu sinni). Þar segir að þeir sem greiða að lágmarki 10 m.kr. í júní og júlí fái tryggðar bestu staðsetningar í auglýsingatímum HM. Einnig fái þeir forkaupsrétt að birtingu ef Ísland kemst áfram í riðlakeppni. Þessu til viðbótar segir Magnús Geir að þessum aðilum væri tryggt auglýsingapláss í hálfleik í leikjum Íslands.
Lágmarkskaup eru lágmarkskaup
Þetta heitir á íslensku áskilnaður um lágmarkskaup. Stórfyrirtæki hafa val um tvennt, að framleiða dýrar auglýsingar og birta þær á bestu tímunum eða sleppa því. Að auki virðast auglýsendur hafa með þessu verið þvingaðir til að kaupa auglýsingar í kringum viðburði sem enginn hefur áhuga á til að ná yfir 10 m.kr. lágmarkið.
Óðinn hefur um langt skeið haft verulegar áhyggjur af hrakandi málþroska, læsi og lesskilningi. En þegar forsvarsmenn bæði hinnar svokölluðu menningarstofnunar Ríkisútvarpsins og samkeppnisstofnunar ríkisins eru ekki með lágmarksskilning á íslenskri tungu er ástæða til að staldra við. Er íslenskan ekki bara dauð? Það eina jákvæða við það væri að þá væru engin rök fyrir ríkisútvarpi.
Óðinn er pistill sem birtist í Viðskiptablaðinu.