Fréttir

Þegar fylgi fer niður í skoðanakönnunum hjá Pírötum er strax farið í herferð með ásökunum um óheiðarleika, spillingu og siðleysi annarra. Þetta er alþekkt aðferð popúlískra flokka. Kom því ekki á óvart þegar breska stórblaðið Guardian flokkaði íslenska Pírataflokkinn sem popúlistaflokk. Þar er auðvitað fremstur í flokki sá þingmaður Pírata sem hefur fengið áfellisdóm vegna brots á siðareglum Alþingis.

Það var laugardagsmorgunn. Ég leit út um svefnherbergisgluggann á reynitréð og sá að greinarnar bærðust svo ég gerði ráð fyrir því að það væri svolítil gola. En það var reyndar alls ekki svo. Feitur þröstur spókaði sig á grein og hoppaði til og frá. Blakaði svo vængjunum og flögraði á næstu grein. Sem ég neri stírurnar úr augunum sá ég annan sem hegðaði sér svipað. Ég velti því fyrir mér hvort það kæmi aldrei fyrir að greinar brotnuðu undan fuglum. Þá sá ég að það voru miklu fleiri fuglar í trénu. Þetta minnti mig á felumynd í Æskunni í gamla daga: Hvað eru margir þrestir í trénu?

Í nýlegu viðtali við Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra um stjórnarskrármálin sagði hún um eitthvað á þá leið að ákveðnustu fylgjendur nýrrar stjórnarskrár væru að heimta „allt eða ekkert“. Af samhenginu mátti ráða að hún væri að tala um þá sem vilja að tillögur stjórnlagaráðs og þær efnisgreinar sem settar voru í þjóðaratkvæðagreiðsluna um árið verði grunnur nýrrar stjórnarskrár. Þau vilja „allt eða ekkert,“ sagði forsætisráðherrann.

Núverandi ríkisstjórn mun á fyrstu þremur starfsárum sínum auka útgjöld um rúmlega 130 þúsund krónur á mánuði á hverja fjölskyldu. Öll munar okkur um slíkar fjárhæðir og því mikilvægt að vel sé farið með allan þennan pening. Að fjármunum sé forgangsraðað í nauðsynleg útgjöld.

Stundum finnst mér „frjálslynda fólkið“ vera að færa okkur aftur á miðaldir. Eins og þá er hættulegasta fólkið nú svokallaðir afneitunarsinnar (efasemdarfólk), sérstaklega þeir sem efast um að nánast allt líf á jörðinni eyðist á næstu 12 árum eða svo að öllu óbreyttu.

Útkoma skýrslu nefndar undir forystu Björns Bjarnasonar, sem skoðaði áhrif aðildar Íslands að innri markaði Evrópusambandsins eftir aldarfjórðung, markar ákveðin tímamót. Hún svarar mörgum spurningum skýrt og skilmerkilega. En hún vekur líka nýjar. Sú mikilvægasta er: Hvað næst?

„Veistu, ég skil þig ekki,“ sagði yfirmaður við mig fyrir hálfum öðrum áratug. Hann horfði stíft í andlit mér og hélt áfram:

Í síðustu viku þurfti forsætisráðherra að svara þeirri erfiðu spurningu á Alþingi hvort hún treysti Bandaríkjunum til þess að standa við skuldbindingar sínar gagnvart Íslandi. Ráðherrann vék sér hjá því að svara beint en staðfesti að hún stæði við þjóðaröryggisstefnu Íslands. Hér þarf vitaskuld að hafa í huga að ekki er einfalt að svara slíkri spurningu án undirbúnings og umhugsunar.

Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, alþingismaður Viðreisnar, ritaði grein hér í Fréttablaðið í síðustu viku þar sem hún spyr lesendur hvort megi bjóða þeim „heilan kosningarétt eða hálfan“. Það er ástæða til að taka undir þessi skrif hennar.